Waarom ben ik mijn praktijk gestart?

Na mijn middelbare school ben ik orthopedagogiek gaan studeren. Jarenlang ben ik werkzaam geweest als orthopedagoog/ adviseur in het onderwijs.
Hier heb ik veel te maken gehad met kinderen met (leer)problemen.

Vaak werd mij gevraagd onderzoek te doen naar de intelligentie van het kind om verklaringen te vinden voor de leerproblemen. Of ik nam een dyslexieonderzoek af om vast te stellen of er sprake was van dyslexie. Wanneer uit het onderzoek bleek dat een kind dyslectisch was, werd een dyslexieverklaring opgesteld.

Onderzoek

Uitgangspunt in mijn werk destijds was het knelpunt (wat gaat er niet goed). Door onderzoek te doen, werd meer zicht verkregen op de oorzaak van het probleem. Na mijn advies aan ouders en leerkrachten moest ik ‘afwachten’ hoe het met het kind dat ik onderzocht had verder zou gaan.

Dit paste niet bij wat ik echt wilde: kinderen helpen. Ik had ze immers nog niet daadwerkelijk geholpen….

Ook zat het mij niet lekker dat het hebben van een dyslexieverklaring vaak niet leidde tot een andere aanpak van de leerproblematiek.

Vaak zag ik dat kinderen die moeite hadden met lezen en spellen in een behandeltraject terecht kwamen, waarin ze nóg een keer moesten doen, wat ze daarvoor ook al hadden gedaan. Maar wat niet lukte. Het verbaasde mij dat er niet iets fundamenteel anders werd gedaan.

Op zoek naar een manier die wél werkt

Daarom ben ik op zoek gegaan hoe ik – aanvankelijk naast mijn baan als onderzoeker en onderwijsadviseur- kinderen echt praktisch kon begeleiden.

Zo was ik werkzaam op een middelbare school, bij een particuliere praktijk, waar ik sociale vaardigheidstrainingen en individuele faalangsttrainingen gaf. En ik begeleidde kinderen die leerproblemen hadden als remedial teacher bij een instituut gespecialiseerd in het ondersteunen van kinderen met leerproblemen.

Ik merkte dat ik al meer kon betekenen voor de kinderen waar ik mee werkte, omdat ik ze kon helpen met de dingen die zij moeilijk vonden.

Echter, de weg was vaak lang. Sommige van de kinderen die ik hielp, hadden al jaren extra hulp buiten school. Zij hadden structureel extra hulp nodig, terwijl ze wel een goed cognitief vermogen hadden. Ook deden ze erg hun best, maar behaalden ondanks alle inspanningen niet heel veel betere resultaten en het leren werd niet echt leuker. Soms groeide hun zelfvertrouwen, wat vaak kwam door de 1 op 1 aandacht en niet zozeer doordat de kinderen echt van binnen voelden dat het leren beter ging, omdat ze hun weg hierin gevonden hadden.

Hoe leert dit kind?

Dit klopte voor mijn gevoel niet. Het liet mij niet los en ik bleef zoeken naar het antwoord op de vraag: “Hoe kan dit kind wél leren?”, omdat ik zag dat de kinderen heel veel kwaliteiten en talenten hadden, maar het kwam er op school niet uit. Frustrerend… voor het kind, ouders en school.

In mijn zoektocht naar ‘Hoe dan wel?’ kwam ik erachter dat mijn kijk op de ‘problemen’ van deze kinderen anders was dan de manier waarop de meeste mensen en instanties binnen mijn vakgebied hiernaar keken.

Andere kijk

De twee grootste verschillen? Ten eerste dat de focus naar mijn idee niet moet liggen op het ‘fixen’ van wat niet goed gaat, bijvoorbeeld verbeteren van de lees- en spellingprestaties van de leerlingen (en van hen betere lezers en spellers maken). Maar kinderen helpen ontdekken hoe zij denken en leren, wat hun sterke kanten zijn en hoe zij deze kunnen inzetten. Ten tweede zijn dyslexie en andere leerproblemen in mijn ogen niet het gevolg van een tekort of stoornis, maar ontstaan de problemen op school doordat sommige leerlingen op een andere manier denken en leren. Zij hebben dus een andere leerstijl. Vaak krijgen zij een label, zoals AD(H)D, dyslexie, dyscalculie.

De manier waarop van mij gevraagd werd met deze kinderen te werken, strookte niet met mijn visie op leren en hoe ik kinderen en hun ouders het beste kon helpen. Toch was dat ‘nou eenmaal de manier waarop gewerkt werd’.

Eigen weg

Daar kon ik echter niet achter staan en ben toen o.a. verschillende cursussen gaan volgen, die pasten bij mijn visie. En ben daarin op mijn gevoel afgegaan. Ik heb door boeken te lezen, het internet af te struinen, lezingen te volgen, met mensen te praten en me op andere manieren te laten inspireren door mensen die een andere kijk hebben op ‘problemen’ heel veel kennis opgedaan over het inzetten van talenten, succes, geluk, werking van de hersenen etc.

In 2011 kruiste de Kernvisiemethode mijn pad. Alle puzzelstukjes (voor de kinderen én voor mijzelf) vielen op zijn plek. Ik ben geen snelle beslisser, maar nu twijfelde ik geen seconde en heb me toen ingeschreven voor de eerste cursus.

Talent&Groei

Zodra ik de praktische handvatten in ging zetten bij de kinderen waar ik toen mee werkte, zag ik spectaculaire resultaten. Zowel op het gebied van leren en schoolresultaten, maar vooral op het gebied van het zelfbeeld en zelfvertrouwen. Dit smaakte naar meer! Zó wilde ik kinderen helpen!

Daarom heb ik er in 2012 voor gekozen om een eigen praktijk te starten, Talent&Groei. Tot de dag van vandaag ben ik blij dat ik mijn gevoel heb gevolgd, deze weg in geslagen ben en dankbaar dat ik nu iedere dag bij kan dragen aan de groei en ontwikkeling van de kinderen en ouders met wie ik werk.

En omdat ik het álle kinderen gun om makkelijk te kunnen leren, met plezier naar school te gaan en vol zelfvertrouwen in het leven te staan, deel ik mijn verhaal via deze weg.

Spreekt mijn verhaal jou aan? Neem dan gerust contact met mij op!

Karen

06-412.80.899

Meer tips en inspiratie? Volg Talent&Groei op Facebook