Na mijn studie orthopedagogiek ben ik jarenlang werkzaam geweest als orthopedagoog/ adviseur in het onderwijs. Hier heb ik veel te maken gehad met kinderen met (leer)problemen.

Vaak werd mij gevraagd onderzoek te doen naar de intelligentie van het kind (IQ onderzoek, veelal de WISC), om verklaringen te vinden voor de leerproblemen. Of ik nam een dyslexieonderzoek af om vast te stellen of er sprake was van dyslexie. Wanneer uit het onderzoek bleek dat een kind dyslectisch was, werd een dyslexieverklaring opgesteld.

Uitgangspunt in mijn werk destijds was het knelpunt (wat gaat er niet goed). Door onderzoek te doen, werd meer zicht verkregen op de oorzaak van het probleem. Na mijn advies aan ouders en leerkrachten moest ik ‘afwachten’ hoe het met het kind dat ik onderzocht had verder zou gaan. Dit paste niet bij wat ik echt wilde: kinderen helpen. Ik had ze immers nog niet daadwerkelijk geholpen…. Ook zat het mij niet lekker dat het hebben van een dyslexieverklaring vaak niet leidde tot een andere aanpak van de leerproblematiek.

Vaak zag ik dat kinderen die moeite hadden met lezen en spellen in een behandeltraject terecht kwamen, waarin ze nóg een keer moesten doen, wat ze daarvoor ook al hadden gedaan, maar wat niet lukte.

Het verbaasde mij dat er niet iets fundamenteel anders werd gedaan. Daarom ben ik op zoek gegaan hoe ik, aanvankelijk naast mijn baan als onderzoeker en onderwijsadviseur, kinderen echt praktisch kon begeleiden. Zo was ik werkzaam op een middelbare school, bij een particuliere praktijk, waar ik sociale vaardigheidstraningen en individuele faalangsttrainingen gaf en begeleidde ik kinderen die leerproblemen hadden buiten schooltijd als remedial teacher bij een instituut gespecialiseerd in het ondersteunen van kinderen met leerproblemen. Hierbij merkte ik dat ik al meer kon betekenen voor de kinderen waar ik mee werkte, omdat ik ze kon helpen met de dingen die zij moeilijk vonden. Echter, de weg was vaak lang.

Sommige van de kinderen die ik hielp, hadden al jaren extra hulp buiten school. Zij hadden structureel hulp nodig (en kregen die ook), terwijl ze wel een goed cognitief vermogen hadden. Zij deden erg hun best, maar behaalden ondanks alle inspanningen niet heel veel betere resultaten en het leren werd niet echt leuker. Soms groeide hun zelfvertrouwen, wat vaak kwam door de 1 op 1 aandacht en niet zozeer doordat de kinderen echt van binnen voelden dat het leren beter ging, omdat ze hun weg hierin gevonden hadden. Dit klopte voor mijn gevoel niet, het liet mij niet los.

Ik bleef zoeken naar het antwoord op de vraag: “Hoe kan dit kind wél leren?”, omdat ik zag dat de kinderen heel veel kwaliteiten en talenten hadden, maar het kwam er op school niet uit. In mijn zoektocht naar ‘Hoe dan wel?’ kwam ik erachter dat mijn kijk op de ‘problemen’ van deze kinderen anders was dan de manier waarop de meeste mensen en instanties binnen mijn vakgebied hiernaar keken.

De twee grootste verschillen waren ten eerste dat de focus niet moet liggen op het verbeteren van de lees- en spellingprestaties van de leerlingen (en van hen betere lezers en spellers maken), maar hen helpen te ontdekken hoe zij denken en leren, wat hun sterke kanten zijn en hoe zij deze kunnen inzetten.

Ten tweede zijn dyslexie en andere leerproblemen in mijn ogen niet het gevolg van een tekort of stoornis, maar ontstaan de problemen op school doordat sommige leerlingen op een andere manier denken en leren. Zij hebben dus een andere leerstijl.

De manier waarop van mij gevraagd werd te werken, strookte niet met mijn visie op leren en hoe ik kinderen en hun ouders het beste kon helpen. Toch was dat ‘nou eenmaal de manier waarop gewerkt werd’. Daar kon ik echter niet achter staan. Daarom ben ik verschillende cursussen gaan volgen, die pasten in de wijze waarop ik ernaar keek en wat goed voelde.

Ik heb door boeken te lezen, het internet af te struinen, lezingen te volgen, met mensen te praten en me op andere manieren te laten inspireren door mensen die een andere kijk hebben op ‘problemen’ heel veel kennis opgedaan over het inzetten van talenten, succes, geluk, werking van de hersenen etc.

Eén van de belangrijkste methodieken die ik gebruik is de Kernvisiemethode. Vanaf 2011 ben ik Kernvisiecoach en zodra ik de praktische handvatten in ging zetten bij de kinderen waar ik toen mee werkte, zag ik spectaculaire resultaten. Zowel op het gebied van leren en schoolresultaten, maar vooral op het gebied van het zelfbeeld en zelfvertrouwen. Dit smaakte naar meer!

Zo wilde ik kinderen helpen! Daarom heb ik er in 2012 voor gekozen om een eigen praktijk te starten. Inmiddels heb ik in mijn praktijk vele kinderen en ouders mogen helpen. Naast coachen in mijn eigen praktijk, werk ik een dag in de week als coach in de praktijk van Wim Bouman, grondlegger van de Kernvisiemethode.

Sinds een paar jaar ben ik ook trainer bij de Kernvisiemethode. De combinatie van het coachen van kinderen en het geven van trainingen aan professionals en ouders, maakt dat ik praktisch kan werken met kinderen, maar ook anderen kan inspireren om anders te kijken en hen te leren hoe ook zij hun kinderen of de leerlingen waar zij mee werken kunnen helpen. Zo bereik ik nog meer kinderen.

Binnen Hulp voor kinderen met leerproblemen onderzoek ik juist de kwaliteiten van kinderen, in plaats van op zoek te gaan naar wat er ‘mis’ is. Niet langer de focus op ‘Wat heeft dit kind’ (dyslexie, AD(H)D, PDD-NOS, dyscalculie, hoogbegaafd, hooggevoelig), maar kijken naar: ‘Wat heeft dit kind (met of zonder label of diagnose) nodig?.

Op mijn website deel ik regelmatig tips, wetenswaardigheden, praktijkverhalen, filmpjes, waarmee ik nog meer mensen hoop te inspireren met een andere bril te kijken naar leer- en andere problemen.

Door kinderen én ouders de juiste ondersteuning te geven, kunnen kinderen hun sterke kanten ontdekken en benutten, zodat zij hun volle potentieel kunnen bereiken.

Mijn missie is om ervoor te zorgen dat alle kinderen een gelukkige schooltijd hebben. Dat doe ik door kinderen, die worstelen met leerproblemen samen met hun ouders te helpen hun potentieel en unieke talenten te gebruiken.

Ik ben er van overtuigd dat we een betere wereld kunnen creeeren als ieder kind de kans krijgt zijn of haar talenten in te zetten. Daar word je namelijk gelukkiger van.

Wanneer wij er samen voor kunnen zorgen dat kinderen hun talent en kwaliteiten kennen en weten hoe zij dit kunnen inzetten om te groeien, helpt dit hen in hun schooltijd en werk om een toekomst te realiseren waarin zij hun potentieel helemaal kunnen waarmaken. Zo wil ik mijn steentje bijdragen aan een betere wereld.